Θυσία

Σε είδαν μου παν χθες από μακρυά
κάτω σε πέταξαν και σε χτυπούσαν,
κάποιοι βγάζαν και φωτογραφίες
ίσως για να το μάθουν
αυτοί που θέλουν να προσπαθήσουν
περισσότερο από δαύτους.

Είδηση έγιναν τα επεισόδια
ενώ τα όνειρά σου έπεφταν από την τσέπη
καθώς χτυπούσες στο οδόστρωμα
θυσία σ' όσους θεοί θέλουν να γίνουν
χωρίς να γίνουν πρώτα άνθρωποι.

Κάπως έτσι είν' όλα καμωμένα
μα εσύ μέσα σου μοχθείς
για μια στιγμή λεύτερη!
Άλλοι μήτε αυτό δεν αγρικούν.

Μητέρα

Όλα τα νοιάστηκες
μα δε φρόντισες να μου μάθεις να νοιάζομαι
για αυτούς που η ζωή μετρημένα τους τα έδωσε
που τους χαρίζουν αγκαλιές μονάχα όταν περισσεύουν
κι αυτοί τις γυαλίζουν σαν πολύτιμα πετράδια
δε νοιάστηκες να μου μάθεις να φροντίζω
για σένα.

Κι όταν σε ρώτησα γιατί, μου είπες
"δεν έκανες λάθος αγόρι μου,
απλά άργησες λίγο".

Για έναν άλλο κόσμο

Νικητή τον χαρακτηρίζουν
γιατί η ζωή του είναι μια μάχη
και αυτός φροντίζει να νικά
όποιο κι αν είν' το κόστος.

Φαντάζει σαν γενναίος
μα οι γενναίοι δε νικούν συχνά
γιατί ο έρωτας για το καλό
σε άδικες μάχες τους ρίχνει.

Μα αυτός δε νοιάζεται
αν είναι γενναίος ή δειλός
κάνει απλά τη δουλειά του
όποιο κι αν είν' το κόστος.

Μα όσο κι αν μοχθεί
για ποιο σκοπό ξοδεύει το χρόνο του;
Πόσο πόνο θα χρειαστεί
και άραγε θα καταλάβει στο τέλος...

άδικος είναι ο κόσμος
μα την καλοσύνη δεν την κάνεις για ανταπόδοση
την χαρίζεις
στον εαυτό σου.

Παροδικό

Περιμένοντας τον κύκλο να κλείσει
μ' ένα γλυκό μούδιασμα ζάλης,
μάτια που κοιτούν μα δε βλέπουν
και μια ηλεκτρική βοή να διαπερνά το κρανίο...
στέκω ακίνητος· καθώς ανασηκώθηκα από κάτω
με το 'να χέρι να στηρίζει το σώμα
στο άλλο κρατώντας κάτι ασήμαντο
που στην ανάγκη χρήσιμο μπορεί να φανεί.

Περιμένω πως ο κύκλος θα κλείσει
γιατί κύκλος θα είναι δεν μπορεί
όσα θα έκανα να έχουν χαθεί
μαζί με μια παροδική πραγματικότητα
κι εγώ να στέκω ακίνητος στο χάος
μην όντας ικανός να καταλάβω.
Μια λανθασμένη εντύπωση θα είναι,
απλά τον κύκλο πρέπει να αναμένω
για πόσο ακόμα δε γνωρίζω
και πως θα κλείσει ελπίζω να προλάβω
ώσπου να κάτσω κάτω και πάλι.

Περιμένω τον κύκλο να κλείσει
μα κύκλο δεν μπορώ να δω
καθώς στέκω ακίνητος
και επιστρέφει η όρασή μου
μον' μια ευθεία αντικρίζω
που προς τα κάτω φαντάζει να πηγαίνει
με την κατάληξη στον ορίζοντα να χάνεται.

Δες

Δεν το βλέπεις;
Δεν ισορροπεί το ρημάδι.
Τι προσπαθείς να πετύχεις;
Τι δεν καταλαβαίνεις;
Κοίτα γύρω.
Κοίτα τους ανθρώπους.
Βλέπουν κάπου αλλού.
Βλέπουν τα πάντα εκτός από δαύτους.
Αλλιώς τα 'χεις στο μυαλό σου.
Αλλιώς χρωμάτιζες τα τεφτέρια σου.
Τι δεν καταλαβαίνεις;
Δεν το βλέπεις;
Δεν ισορροπεί το ρημάδι.

Προηγμένοι πρωτόγονοι

Είμαστε οι προηγμένοι πρωτόγονοι.
Αυτοί που τα αστέρια να μετρήσουν προσπαθούν
γιατί το χάος τους τρομάζει.

Αυτοί που τον κόσμο πλάθουν και λυγίζουν
μα τη γη με τα χέρια σκάβουν.

Αυτοί που τη φύση βάζουν σε χαρτιά
κι έπειτα τα καίνε για να τους ζεστάνουν.

Αυτοί που στο διάστημα ταξιδεύουν
γιατί ένας πλανήτης δεν τους χωρά.

Αυτοί που σε οθόνες μιλούν
μα να συζητήσουν δεν ξέρουν.

Αυτοί που να επιλέγουν ελεύθεροι μπορούν
μα φοβούνται να το κάνουν.

Είμαστε οι προηγμένοι πρωτόγονοι.
Αυτοί που τα αστέρια να μετρήσουν μπορούν
αν το πιστέψουν.

Υπάλληλος

Γιατί βλέπεις το άδικο και δεν αντιδράς;
Δεν αντιδράς μονάχα σφίγγεσαι
σφίγγεσαι μια ζωή
μια ζωή χωρίς ήχο
χωρίς ήχο χωρίς φωνή
χωρίς φωνή υποκύπτεις
υποκύπτεις κι αναρωτιέσαι γιατί δε σου φτάνει η ανάσα
η ανάσα σου που μοιάζει με λαχανιασμένου
λαχανιασμένου και κυνηγημένου
κυνηγημένου που τρέχει χωρίς να βλέπει 
χωρίς να βλέπει ότι τριγύρω τρέχουν κι άλλοι κυνηγημένοι
κυνηγημένοι είμαστε κι ας μη βλέπουμε το γιατί.
Γιατί βλέπουμε το άδικο και δεν αντιδρούμε;

Η ζωή δεν περιμένει

Η ζωή δεν περιμένει
στη γωνία να σκύψεις
και να καθαρίσεις τη σκόνη
που έχει καλύψει τον εαυτό σου
και ν' αποκαλυφθεί τόσο λαμπρός
όσο θα ήθελες
κι όσο δε μπορείς...
η ζωή δεν περιμένει.

Κανείς δε θα σε καταλάβει
και μονάχα αυτό ήθελες
κι ας μη γεννήθηκες στον ουρανό σαν αστέρι
κι ας μην περπάτησες στο νερό σαν ξωτικό
κι ας μη θεράπευσες τυφλούς σα μάγος
μια ματιά μαγική μονάχα
ούτε ο εαυτός σου δε σου χάρισε...
κανείς δε θα σε καταλάβει.

Να σκοτώσεις την ελπίδα
κι απ' τις πληγές της να αρχίσει ν' αναβλύζει
όλος ο πόνος σου που είχε καταπιεί
και μέσα της κρατούσε φυλακισμένο
όταν έσφιγγες τα δόντια
τώρα το στόμα θα ανοίξεις
γιατί η ελπίδα δεν είσαι εσύ...
να σκοτώσεις την ελπίδα.

Πόσος χρόνος να χρειάζεται;

5 λεπτά...
που θα έβλεπες τηλεόραση,
που θα χάζευες στο ίντερνετ,
που θα πήγαινες για καφέ από συνήθεια,
που θα έπαιζες video-game,
που θα κουτσομπόλευες,
που θα αγχωνόσουν για τις υποχρεώσεις σου...

Μερικά χαμένα πεντάλεπτα να διαθέσεις στον εαυτό σου.

Μόνο για να ηρεμήσεις και να σκεφτείς...
τι θέλεις για τη ζωή σου;

Δε χρειάζεται να δικαιολογηθείς με προφάσεις.
Κανείς δε σε κατηγορεί.
Είσαι μόνος σου... να αποφασίσεις.

Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε...

Θέλω να πετύχω
να πιάσω την καλή
να φτάσω ψηλά
και να λέω
γιατί να βοηθήσω τους άλλους
εγώ παιδεύτηκα και τα κατάφερα
εμένα ποιος με βοήθησε να φτάσω εδώ που έφτασα
τόσο ψηλά που δε μπορώ να ξεχωρίσω τι έχει κάτω.

Θέλω να βγω στην τηλεόραση
και να δώσω κουράγιο
για τα παιδιά που έχουν όνειρα
να τους πω ότι αν επιμείνουν
και προσπαθούν συνεχώς θα πετύχουν
γιατί εγώ είμαι στην τηλεόραση
και μπορώ να λέω ότι μαλακία μου κατέβει.

Θέλω να φτάσω μέχρι εκεί που φτάνει η ελπίδα μου
να την αγκαλιάσω
να τη φιλήσω
και μετά να τη φτύσω
γιατί δεν ονειρεύτηκα την ελπίδα
αλλά μια ζωή που δε μπορώ να αποκτήσω
μέσα από τους φτηνούς θησαυρούς των διαφημίσεων
μέσα από τα στενά όρια του μυαλού μου
πρόδωσα και προδώθηκα
απ' όσα φάνταζαν αληθινά
και πως να γυρίσω πίσω.

Ό,τι κρύφτηκε, θα ελευθερωθεί

Παράξενες εικόνες οι άνθρωποι.
Προτομές από κομμάτια νεκρών και ζωντανών με δεμένα τα μάτια.
Στο χθες, στο σήμερα σύμβολα θα γίνουν.
Θα με φιμώσουν, θα με γδύσουν και θα με χτυπούν, "ντροπή", ουρλιάζοντας, "που αντιστέκεσαι στις προσταγές της φύσης μας."
Κι αυτό το ουρλιαχτό τους μέσα μου θα κλείνεται και μόνο αυτό θα με ορίζει.
Κι αν ψάχνω την αλήθεια μου δεν ξέρω αν θα μπορέσω.

Ένα τέλος είναι η ζωή μας.
Το τίποτα πραγματώνουμε και γι' αυτό το τίποτα θρηνούμε.
Βυθίζουμε προσταγές στο δέρμα, αιώνιοι δήμιοι της αλήθειας.
Μικρά αδέσποτα μάτια νεκρώνουν την αγάπη.
Στο σκοτάδι ψάχνουμε τις τριβές μας.
Σειρήνες χτυπούν, σταγόνες βροχής γλυκά με νανουρίζουν.
Τίποτα πια δε με γνωρίζει.
"Παγωμένα βλέμματα, στείρες φωνές που με οδηγείτε;
Ποιο όνειρο ακολουθούμε;"
Δε θέλω να είμαι έτσι.
Ποτέ δεν το ήθελα.

Κι αν σ' αυτόν τον ματωμένο κόσμο συνεχίσω να επιβιώνω προσευχές ψιθυρίζοντας,
ό,τι νιώθω σκοτάδι στο μυαλό μου.
Και την πνοή μου πίσω αν σας ζητώ,
στο δρόμο θα με ρίξετε. Ποιο όνειρο ν' ακολουθήσω;
Κι αν κι εμένα με εφήμερα χρώματα με βάψετε...
εγώ τρυφερά στο χώμα θα σας ακουμπήσω
και στο σπόρο σας θα κηρύττω
"ντροπή", ουρλιάζοντας, "γενιά καταραμένη."

Stand

Black clouds haunting every day
and bowed figures spread around
maybe the sun will light the way
maybe a smile will break them down
maybe they'll listen
but i can't shout that loud
time's running out
i must decide somehow.

What should i take from all this silence
or should i say to wash it out
another minute i'm beside you
it's not tomorrow, it is now
that we'll discover
what it takes "to be"
what it takes
for you to see through me.

Into a dream i wake again
Too dark to see and try to touch
can't feel my hands and try to hear
a soothing voice i missed so much
but only screams
are left for me this time
ripping my flesh
to get outside.

Outside the windows you see walls
throught the walls your eager self
that holds your hand but always falls
that sees the truth but never talks
but you sit safely
life feels nice today
no need to think
someone will lead the way (if there is somewhere to go).

Why do you need so much protection
what do you stand for so upright
is this the world that you once craved for
is this your heaven in disguise
when life betrays you
then will you decide
what's yours
and what is mine.

Truth will just show but you shall feel
because your feelings is your guide
so break your mirrors, look inside you
find all the dreams that you once hide
i am a liar don't believe me
this is an immigrating thought
this is a lie
another lie...

God

It's morning because i want it to be morning
every single day
a simple reminder
to make believe

It's cold because i want it to be cold
because the sun is my toy
and you shall shiver before me
to make believe

This world is true because i want it to be true
and no dreams belong to this life
cause that is what i choose
to make believe

I'm in your head because you want me in your head
and that is where i 'll stay
until you recognize me
but you don't know yourself, do you?

Lifeless

You're too quick so i can't find
You're too far for me to touch
You're too vague and i can't see

So in this desert i am me
and there is nothing left to find
to clutch some sand into my hands
cause there is nothing left to touch.

Then spit the water i have left
purging the moisture of my skin
and build a figure blur like you
with no beginning and no end
to grasp the nature of our curse
since there is nothing left to see.

But when i descry in my tears,
there is no me in you no more.

Nightmare

It was a nightmare when dreams were lost
Cause I could not see clearly anymore
That foggy forest with no edge
It was myself.

And every creature amongst the trees
Hiding from life and death together
I could not confront anymore
It was myself.

There was no game to win or lose
Since running was not deliberating anymore
There was no trophy at the end
It was myself.

That secret fear still standing by
Reaching into my soul was not enough anymore
Cause nothingness was no ideal
It was myself.

There are no options in the woods
And all the truth I yearned to find
Would not reveal that foggy dream
Would never beat what I became
Cause I’m not myself… anymore.

Voices

So many voices spring and sling
seems there is nothing left to say
if truth is what you're aching for
a term to beat the moment
no fabrication will unleash it
no challenge will reveal
that childish feeling in your heart
that undefiled prospect.

It was just you and not the world
it was a hunch but not a sign
so now you shut your ears well
and shed that notion from your head
trying not to listen once more
those words floating on our spit
awaiting to fall down again.

Star

A star was raised for thousand skies
and it was stared by million eyes
but only dreams could make it bright
the dreams that you will see tonight.

A star was raised behind your eyes
a truth to beat a million lies
cause tears you shed will shine so bright
and lighten up what’s wrong or right.

Ήχοι της νύχτας

Σκοτάδι ανάλαφρο· σκοτάδι αναμονής.
Μαγευτικό το αύριο· τόσο όμορφα ανεύθυνο, τόσο μακρινό.
Και το φως της ζωής μου χλιαρό·
έτοιμο να δυναμώσει ξαφνικά μέχρι να εκραγεί,
χαρίζοντας το κρυφό μονοπάτι της λύτρωσης.
Αλλιώς θα σβήσει.
Τίποτα όμως δε συμβαίνει,
κι εγώ στο τίποτα επενδύω τα όνειρά μου·
στους ήχους της νύχτας.

Η ζωή μου ακολουθεί το αύριο,
το κορμί μου σκορπά στο χθες.

Η μέρα μου δε χάνεται...

είναι λουλούδι
που κόπηκε πριν μαραθεί στον έρωτα τη φρεσκάδα του να χαρίσει

είναι ήχος
που απ’ το λαιμό δε θέλει να βγει πριν την απόλυτη σιωπή συναντήσει

είναι πουλί
χαμένο στο χρόνο που γρήγορα πετά στο αύριο μην αργήσει

είναι χαμόγελο· στη σκέψη χαραγμένη εικόνα.

Ποιος;

Στον καθρέπτη προσεκτικά θα κοιταχτείς
κι αφού σιγουρευτείς πως τίποτα δεν ξέχασες
το ταξίδι και πάλι θα ξεκινήσεις.

Κι όσο καλά το δρόμο κι αν γνωρίσεις
τον εαυτό σου ποτέ δε θα ανακαλύψεις
μια γνώριμη μ’ απόμακρη φιγούρα.

Όταν τον ξαναδείς
στο φως θα τρέξεις να τον ζωγραφίσεις
προτού ξανά ξεχάσεις τη μορφή του.

Μα δέντρο το χαρτί θα γίνει
και δέντρο ποτέ δεν ήσουνα στ’ αλήθεια
όσο καιρό κι αν πέρασες στο δάσος.

Ταξίδι

Ξεκινώ να ταξιδεύω μακριά
ξέρεις για σένα φτάνω ως τα πουλιά
που όλα τα σύννεφα οσφρίζονται
και πετούν και στροβιλίζονται
και ερωτεύονται πίσω απ' το βλέμμα
στο σκοτάδι που μοιράζονται μια λάμψη κι ένα ψέμα.

Στο σκοτάδι κι εγώ οσφρίζομαι τη φωτιά
ξέρεις για μένα ταξιδεύω μακριά
τα πεταμένα μου στολίδια ακολουθώ
σε κύκλο κλείνομαι μα προχωρώ
μια λάμψη πάλι στο σκοτάδι ν' αντικρίσω
πριν ξεχαστώ και τ' όνειρο αφήσω.

Πέρα απ' τον κόσμο χάνομαι και ζω
ξέρεις δεν ξέρω γιατί ξεκινώ
γιατί στον κόσμο αυτό να συνεχίσω
πριν την πληγή το χτύπημα να ζήσω
πριν τη φωτιά σπιρτόκουτα να φτιάξω
δίχως να ξέρω βοήθεια να φωνάξω.