Παράξενες εικόνες οι άνθρωποι.
Προτομές από κομμάτια νεκρών και ζωντανών με δεμένα τα μάτια.
Στο χθες, στο σήμερα σύμβολα θα γίνουν.
Θα με φιμώσουν, θα με γδύσουν και θα με χτυπούν, "ντροπή", ουρλιάζοντας, "που αντιστέκεσαι στις προσταγές της φύσης μας."
Κι αυτό το ουρλιαχτό τους μέσα μου θα κλείνεται και μόνο αυτό θα με ορίζει.
Κι αν ψάχνω την αλήθεια μου δεν ξέρω αν θα μπορέσω.
Ένα τέλος είναι η ζωή μας.
Το τίποτα πραγματώνουμε και γι' αυτό το τίποτα θρηνούμε.
Βυθίζουμε προσταγές στο δέρμα, αιώνιοι δήμιοι της αλήθειας.
Μικρά αδέσποτα μάτια νεκρώνουν την αγάπη.
Στο σκοτάδι ψάχνουμε τις τριβές μας.
Σειρήνες χτυπούν, σταγόνες βροχής γλυκά με νανουρίζουν.
Τίποτα πια δε με γνωρίζει.
"Παγωμένα βλέμματα, στείρες φωνές που με οδηγείτε;
Ποιο όνειρο ακολουθούμε;"
Δε θέλω να είμαι έτσι.
Ποτέ δεν το ήθελα.
Κι αν σ' αυτόν τον ματωμένο κόσμο συνεχίσω να επιβιώνω προσευχές ψιθυρίζοντας,
ό,τι νιώθω σκοτάδι στο μυαλό μου.
Και την πνοή μου πίσω αν σας ζητώ,
στο δρόμο θα με ρίξετε. Ποιο όνειρο ν' ακολουθήσω;
Κι αν κι εμένα με εφήμερα χρώματα με βάψετε...
εγώ τρυφερά στο χώμα θα σας ακουμπήσω
και στο σπόρο σας θα κηρύττω
"ντροπή", ουρλιάζοντας, "γενιά καταραμένη."
